هسته: هسته خورشید دما و فشار وحشتناکی دارد. دما در هسته به 15 میلیون درجه سلسیوس می رسد. در این دما همجوشی هسته ای رخ می دهد و هر چهار هسته هیدروژن به یک هسته هلیوم به اضافه انرژی تبدیل می شود. سوختن هیدروژن همچنین اشعه گاما (ذرات نوری با انرژی زیاد) و نوترون ها (ذراتی بدون بار و تقریباً بدون جرم) را به وجود می آورد.

هسته تنها دو درصد حجم خورشید را دارد ولی تقریباً نیمی از جرم خورشید در هسته است. تراکم مواد در هسته 150 گرم در هر سانتی متر مکعب است. دمای زیاد و تراکم زیاد باعث شده فشار در هسته 200 میلیارد برابر فشار جو زمین در سطح دریاها باشد. فشار جاذبه ای هسته، گازی را که در بالای آن است نگه می دارد و مانع از آن می شود که خورشید متلاشی شود.

منطقه تشعشع: لایه بعد از هسته منطقه تشعشع است. این منطقه بیش از 32 درصد حجم و 48 درصد جرم خورشید را شامل می شود.

این منطقه به این علت منطقه تشعشع نامیده می شود که انرژی از میان آن بیشتر به شکل تابشی حرکت می کند. دما در این منطقه یک میلیون درجه سلسیوس است. دما و تراکم مواد در کف این منطقه یعنی نزدیک به هسته زیاد است ولی به نوک منطقه که می رسد دما و جرم کاهش پیدا می کند.

ذرات نور در این منطقه باید از لایه های مستحکم گاز عبور کنند. در نتیجه ممکن است یک میلیون سال بگذرد تا یک فوتون از این منطقه عبور کند.

منطقه وزش گرمایی: این منطقه از منطقه تابش تا سطح خورشید گسترده شده. منطقه وزش گرمایی شامل سلول های در حال جوش است. این منطقه 66 درصد حجم خورشید را دارد ولی فقط بیش از دو درصد جرم خورشید را در خود دارد. در رأس این منطقه, تراکم نزدیک به صفر می شود. متوسط دما در این منطقه 6000 درجه سلسیوس است. سلول های وزش گرمایی می جوشند تا به  سطح برسند. چون که ذرات نور که از منطقه تشعشع به این منطقه گسترش پیدا کرده اند آنها را گرم می کنند.

فوتوسفر: جو پایینی و زیرین خورشید و بخشی از خورشید که ما آن را می بینیم فوتوسفر نامیده می شود. در این منطقه نور با طول موج های قابل مشاهده از خورشید خارج می شود. در نتیجه نوری که می بینیم از این منطقه خورشید خارج می شود.

ضخامت این بخش خورشید حدود 300 مایل یا 500 کیلومتر است. ستاره شناسان این بخش را به عنوان بخشی ازسطح خورشید در نظر می گیرند. در کف جو, دما 6400 کلوین است در حالی که در رأس جو دما به 4400 کلوین می رسد. یعنی به طور متوسط دمای فوتوسفر 5500 سلسیوس است.

فوتوسفر از تعداد بیشماری دانه تشکیل شده. هر دانه 15 تا 20 دقیقه عمر می کند. متوسط تراکم فوتوسفر کمتر از یک میلیونیوم گرم در سانتی متر مکعب است. این به نظر تراکم خیلی پایینی ست. اما ده ها تریلیون تا صدها تریلیون ذره در هر سانتی متر مکعب را دربرگرفته است.

کروموسفر: این منطقه سرخ رنگ منطقه ای ست که دما در آن رو به بالا می رود. متوسط دما در این منطقه از 6000 درجه سلسیوس در ارتفاعات پایین تر تا 50000 درجه سلسیوس در ارتفاعات بالاتر می رسد. این لایه چند هزار مایل یا کیلومتر ضخامت دارد. ظاهراً کروموسفر از ساختمان های میخ مانندی تشکیل شده که هر یک از آنها 600 مایل یا 1000 کیلومتر عرض و 6000 مایل یا 10000 کیلومتر درازا دارند. تراکم کروموسفر حدود ده میلیارد تا 100 میلیارد ذره در هر سانتی متر مکعب است.

این منطقه به خاطر این قرمز به نظر می رسد که اتم های هیدروژن در آن جوش و خروش دارند و در نتیجه بخش قرمز رنگ طیف قابل مشاهده را تابش می دهند.

کروموسفر در طول خورشید گرفتگی ها قابل دیدن است. یعنی موقعی که ماه جلوی فوتوسفر را سد می کند.

منطقه گذار یا انتقال: دما در کروموسفر به طور متوسط 20000 کلوین است. و کرونا گرمایش از 500000 کلوین هم بیشتر است. بین این دو منطقه، منطقه ای با دمای بینابینی این دو منطقه وجود دارد که منطقه انتقالی کروموسفر- کرونا شناخته می شود یا به طور ساده منطقه انتقالی خوانده می شود. این منطقه بیشتر نورش را از طیف ماوراء بنفش بیرون می دهد.

ضخامت منطقه انتقالی چند صد تا چند هزار مایل یا کیلومتر است.

کرونا: این منطقه لایه خارجی جو خورشید است که دمایش بیشتر از 500000 کلوین است. کرونا ازساختمای هایی مثل حلقه ها و جریاناتی از گاز یونیزه شده تشکیل شده. این ساختمان ها به سطح خورشید متصل می شوند. حوزه های مغناطیسی که از داخل خورشید پدیدار می شوند، آنها را به این شکل ها در می آورند. دمای ساختمان های مختلف در هر حوزه با دیگری متفاوت است. نزدیک سطح دما مثل دمای فوتوسفر است. در سطح های بالاتر دما مثل کروموسفر است و سپس مثل دمای منطقه انتقال می شود. و سپس دمای کرونایی پیدا می کند. در نزدیک ترین قسمت کرونا به سطح خورشید، دما حدود یک میلیون تا شش میلیون کلوین و تراکم حدود 100 میلیون تا یک میلیارد ذره در هر سانتی متر مکعب است. موقعی که یک فوران رخ می دهد دما به ده ها میلیون کلوین می رسد.

ابری از گاز و گرد وغبار منشأ خورشید است

خورشید مثل بقیه ستاره ها از یک ابرعظیم در حال چرخش به نام نبولا  تشکیل شده است. این ابر از گاز (بیشتر هیدروژن) و گرد و غبار تشکیل شده بود. به دلیل اتفاقاتی که در مجاورت این ابر رخ داد، ابر نبولا به هم فشرده شد و به شکل دیسک درآمد. ذرات داخل ابر به هم برخورد کردند و اشیاء بزرگ تری را تشکیل دادند و اشیاء موجود در منظومه شمسی مثل خورشید، سیارات، ستاره های دنباله دار و... را تشکیل دادند.

در مرکز دیسک خورشید متولد شد

دیسک همچنان به چرخشش ادامه داد. مرکز دیسک متراکم شد چون مواد به سمت مرکز دیسک یا هسته آن کشیده می شدند. دما و فشار در مرکز دیسک افزایش یافت. اتم ها به هم نزدیک تر شدند، دما در مرکز بیشتر و بیشتر شد، دیسک سریع تر و سریع تر چرخید، در نهایت هسته دیسک به نقطه بحرانی رسید و شروع به سوختن کرد. 50 میلیون سال طول کشید تا این ابر منقبض گرم شود و یک ستاره اولیه درخشان و تابناک را تشکیل دهد. همجوشی هسته ای آغاز شد وخورشید در مرکز دیسک متولد شد.

ستاره اولیه

وقتی دما به حدود 27000000 درجه فارنهایت رسید، همجوشی هسته ای در هسته خورشید آغاز شد. در این واکنش هسته ای, اتم های هیدروژن به اتم های هلیوم به علاوه انرژی تبدیل می شوند. این انرژی (تابشی) مانع از انقباض بیشتر خورشید می شود.

ستاره های جوان اغلب انرژی تابشی زیادی را به بیرون فوران می کنند که به اطراف گرما می دهد. این فوران ها می تواند تریلیون ها مایل امتداد داشته باشد و در هر ساعت 500000 مایل سفر کند. این فوران ها ممکن است توسط حوزه های مغناطیسی, مرکز فعالیت های خورشیدی شود.

بعداً خورشید ثبات پیدا کرد و یک کوتوله زرد شد. این ستاره ده میلیارد سال به همین حالت باقی می ماند. بعد از آن سوخت هیدروژن بر اثر تبدیل دایمی به هلیوم و تولید انرژی تمام می شود و در نتیجه مرگ خورشید شروع می شود.